Od wielu lat trwa w Polsce dyskusja nad miejscem i rolą absolwentów kierunku Zdrowie Publiczne w rzeczywistości systemu ochrony zdrowia i polskich podmiotów leczniczych. Nikt aktualnie nie kwestionuje potrzeby zatrudniania takich osób na stanowiskach administracyjnych, organizacyjnych czy nawet związanych z opieką nad pacjentem, ponieważ zakres kompetencji absolwentów tego kierunku jest na tyle szeroki, że definiuje rzeczywistego eksperta systemu ochrony zdrowia.
Obecnie wielu absolwentów kierunku Zdrowie Publiczne znajduje zatrudnienie w podmiotach leczniczych nie tylko w części administracyjnej, ale także klinicznej, na stanowiskach asystentów medycznych, epidemiologów, pracowników zajmujących się profilaktyką zdrowotną, programami zdrowotnymi, koordynacją usług medycznych i poradnictwem zdrowotnym. Ich bogate doświadczenie jest wykorzystywane także na stanowiskach edukatorów zdrowotnych i doradców do spraw zdrowia.
Rozpoczęty przez Ministra Zdrowia w sierpniu 2020 roku proces konsultacji przepisów rozporządzenia w sprawie kwalifikacji wymaganych od pracowników na poszczególnych rodzajach stanowisk pracy w podmiotach leczniczych niebędących przedsiębiorcami (projekt z dnia 20.07.2020 r., wykaz prac legislacyjnych: MZ 701) dawał nadzieję na ustanowienie stanowiska i zawodu „asystenta zdrowia publicznego” oraz na jasne określenie jego miejsca w strukturach podmiotu wykonującego działalność leczniczą. Niestety projekt ten nie został poddany dalszym pracom i nie jest obecnie procedowany, tym samym nadal nie wprowadzono stosownych ram formalnych dla tego zawodu.
Środowisko skupione wokół Polskiego Towarzystwa Zdrowia Publicznego od wielu lat postuluje aby zawód „asystenta zdrowia publicznego” został na stałe włączony do katalogu zawodów medycznych i aby dla tego zawodu określić właściwe miejsce w strukturze podmiotów leczniczych, tak aby można było włączyć te osoby w skład interdyscyplinarnych zespołów terapeutycznych, umożliwić im prowadzenie działań z zakresu profilaktyki zdrowotnej, promocji zdrowia, koordynować działania związane z procesem udzielania świadczeń zdrowotnych (chociażby w ramach onkologii, programów koordynowanej opieki zdrowotnej czy świadczeń na rzecz środowisk lokalnych).
Niebagatelne znaczenie dla przyszłości zawodu i stanowiska „asystenta zdrowia publicznego” może mieć także późniejsze zobligowanie świadczeniodawców realizujących programy profilaktyki zdrowotnej, udzielających świadczeń w ramach opieki profilaktycznej (w tym na poziomie podstawowej opieki zdrowotnej czy w medycynie pracy) do zatrudnienia takich osób, a publicznego płatnika do finansowania ich świadczeń.
Biorąc pod uwagę powyższe argumenty zwracam się z prośbą o przychylność i włączenie zawodu „asystenta zdrowia publicznego” do katalogu ustawowego zawodów medycznych, jak również proszę o przyjęcie pozostałych załączonych propozycji.
Z poważaniem
prof. Andrzej M. Fal
Prezes Zarządu Głównego PTZP
dr Piotr Karniej
członek Zarządu Głównego PTZP
